14. czerwca przypada pięćdziesiąta rocznica śmierci wybitnego polskiego filozofa, badacza i wykładowcy.

Roman Witold Ingarden przyszedł na świat 5. lutego 1893 r. w Krakowie, w zamożnej mieszczańskiej rodzinie. W 1911 r. ukończył gimnazjum we Lwowie. W młodości interesował się poezją, sportem i muzyką – był absolwentem Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie (klasa skrzypiec). Studiował filozofię i matematykę we Lwowie i Getyndze. W 1918 roku obronił pracę doktorską. Pracował jako nauczyciel filozofii, matematyki i języka niemieckiego w gimnazjach w Lublinie, Warszawie i Toruniu. Habilitację uzyskał w 1924 roku. Był profesorem Uniwersytetu Lwowskiego (1925 – 1944), Uniwersytetu Mikołaja Kopernika (1945 – 1946), i Uniwersytetu Jagiellońskiego (1946 – 1950 i 1956 – 1963). Pisał po polsku i niemiecku, opublikował ponad dwieście prac z których wiele zostało przetłumaczonych na języki obce. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiej Akademii Nauk oraz wielu zagranicznych towarzystw naukowych.  
Uznawany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli szkoły fenomenologicznej, której metody badawcze stosował do szczegółowych analiz filozoficznych, zajmował się estetyką, ontologią, teorią poznania, etyką i teorią człowieka. Do jego największych osiągnięć należą prace: O poznawaniu dzieła literackiego (1937), Szkice z filozofii literatury (1947), Studia z estetyki (1957 –1970), U podstaw teorii poznania (1971), Książeczka o człowieku (1972), Spór o istnienie świata (1947 –1974).
Zmarł 14 czerwca 1970 r. w Krakowie. Uchwałą Sejmu RP VIII kadencji z 13 czerwca 2019 r. zdecydowano o ustanowieniu roku 2020 Rokiem Romana Ingardena.